Ja, ik weet, ik ben niet zo als velen,
Ik kom ergens anders vandaan,
Ik wil geen gitaar horen spelen,
De wilde zoerná spreekt mij aan.
Niet aan wie de salons bevolken —
Een deftig gekleed gehoor —
Maar aan draken en regenwolken
Lees ik mijn gedichten voor.
Ik heb lief — zoals een nomade
Zich op water stort in de woestijn,
Ik ga niet bij de sterren te rade
Als een schuchtere paladijn.
In bed zal ik zeker niet sterven,
Geen notaris of arts staat me bij,
Maar ik vind na rusteloos zwerven
De dood in een woeste vallei.
Denk niet dat ik ooit in het vrome
Protestante hiernamaals geraak,
Want ik kom waar de tollenaars komen
En de hoeren roepen: ‘Ontwaak!’
Да, я знаю, я вам не пара,
Я пришел из иной страны,
И мне нравится не гитара,
А дикарский напев зурны.
Не по залам и по салонам
Темным платьям и пиджакам —
Я читаю стихи драконам,
Водопадам и облакам.
Я люблю — как араб в пустыне
Припадает к воде и пьет,
А не рыцарем на картине,
Что на звезды смотрит и ждет.
И умру я не на постели,
При нотариусе и враче,
А в какой-нибудь дикой щели,
Утонувшей в густом плюще,
Чтоб войти не во всем открытый,
Протестантский, прибранный рай,
А туда, где разбойник, мытарь
И блудница крикнут: вставай!