ვიცი, არა ვარ მე თქვენი სწორი,
უცხო ქვეყნიდან მოვედი აკი.
გიტარის ხმები გულში არ მწვდება,
მე მიყვარს ზურნის ველური ჰანგი.
არა დარბაზებს, არა სალონებს,
პიჯაკებს, კაბებს, სამკაულს ულევს -
ლექსებს ვუკითხავ ზღაპრულ დრაკონებს,
წყალვარდნილებს და ღრუბელთა ქულებს.
მიყვარს - არაბი ცხელ უდაბნოში
წყალს ნეტარებით, შვებით რომ მოსვავს,
არა რაინდი, ფუნჯით ნახატი,
ტანთ რომ ძვირფასი სამოსი მოსავს.
და სულსაც დავლევ არა საწოლში,
ექიმთან, როგორც მრავალს სჩვევია,
არამედ სადმე, ველურ ბუჩქნარში,
ხშირი სურო რომ შემოხვევია.
რათა ვეწვიო არა სამოთხეს,
ყოველ პროტესტანტს ხატად რომ დასდევს,
არამედ ადგილს, სადაც მეძავი
ყაჩაღთან ერთად შეჰყვირებს: აღსდექ!
Да, я знаю, я вам не пара,
Я пришел из иной страны,
И мне нравится не гитара,
А дикарский напев зурны.
Не по залам и по салонам
Темным платьям и пиджакам —
Я читаю стихи драконам,
Водопадам и облакам.
Я люблю — как араб в пустыне
Припадает к воде и пьет,
А не рыцарем на картине,
Что на звезды смотрит и ждет.
И умру я не на постели,
При нотариусе и враче,
А в какой-нибудь дикой щели,
Утонувшей в густом плюще,
Чтоб войти не во всем открытый,
Протестантский, прибранный рай,
А туда, где разбойник, мытарь
И блудница крикнут: вставай!