Keltaisten hallintorakennusten yllä
kierteli pitkään sakea pyry,
ja taas lakimies rekeensä istahtaa,
laajaa viittaansa leväyttää.
Laivat talvehtivat. Auringon paahde
sytyttää kajuutan paksun lasin.
Kuin hirviö, kuin panssarialus
lepää Venäjä raskaana telakalla.
Ja Nevalla puolen maailman lähetystöt,
aurinko, Amiraliteetti, hiljaisuus!
Ja valtion kankea purppurakaapu
kuin jouhipaita, karhea, köyhä.
Pohjoisen snobia painostaa
Oneginin muinainen ikävä;
Senaatintorilla nuotionsavu,
lumivallit, pistimen viileys…
Jollat kauhovat vettä, ja lokit
hamppuvarastoon lentävät,
ja musikat kuin oopperassa
kauppaavat leipää ja mettä.
Lentää sumuun autojen jono:
Jevgeni, itserakas houkka,
mitätön jalankulkija,
häpeää köyhyyttään, kiroaa
bensiinin katkussa kohtaloa!
Над желтизной правительственных зданий
Кружилась долго мутная метель,
И правовед опять садится в сани,
Широким жестом запахнув шинель.
Зимуют пароходы. На припеке
Зажглось каюты толстое стекло.
Чудовищна — как броненосец в доке —
Россия отдыхает тяжело.
А над Невой — посольства полумира,
Адмиралтейство, солнце, тишина!
И государства крепкая порфира,
Как власяница грубая, бедна.
Тяжка обуза северного сноба —
Онегина старинная тоска;
На площади Сената — вал сугроба,
Дымок костра и холодок штыка...
Черпали воду ялики, и чайки
Морские посещали склад пеньки,
Где, продавая сбитень или сайки,
Лишь оперные бродят мужики.
Летит в туман моторов вереница;
Самолюбивый, скромный пешеход —
Чудак Евгений — бедности стыдится,
Бензин вдыхает и судьбу клянет!