Księżyca blask z urwiska już odchodzi,
Przejrzyste morze w złotej pełni trwa,
Piją druhowie w ostrodziobej łodzi,
Gorące wino, wolno i do dna.
I widząc, jak obłoki przepływają
Przez ścieżkę światła z księżycowych stron,
Niektórzy z nich w marzeniach dostrzegają,
Pędzący pociąg bogdychana żon;
Drudzy z nich wierzą — to do rajskich gajów
Odchodzą cienie wiernych Bogu dusz;
Kolejni zaś, bezsprzecznie uważają,
Że to łabędzi białych płynie klucz.
Луна уже покинула утесы,
Прозрачным море золотом полно,
И пьют друзья на лодке остроносой,
Не торопясь, горячее вино.
Смотря, как тучи легкие проходят
Сквозь-лунный столб, что в море отражен,
Одни из них мечтательно находят,
Что это поезд богдыханских жен;
Другие верят — это к рощам рая
Уходят тени набожных людей;
А третьи с ними спорят, утверждая,
Что это караваны лебедей.
«Lubię w początku maja burzę, / Kiedy wiosenny pierwszy grom, / Jakby swawoląc po lazurze, / Grzechoce w niebie huczną grą. / / Odgromy młode grzmią rozgłośnie. / Już deszczyk prysnął, kurz się wzbił, / Zawisły perły dżdżu radośnie / I słońce złoci rośny pył....»
«W owym dniu, kiedy nad światem nowym / Bóg pochylał Swoją Świętą twarz, / Słońce wstrzymywano tylko Słowem, / Słowem rujnowano mury miast. Orzeł nie podrywał się do lotu, / Księżyc z gronem gwiazd ze strachu bladł, / Kiedy Słowo, niczym płomień złoty, / Przepływał...»
«W one dni, gdy nad ziemia nowa / Bog pochylal twarz zadumana, / Wstrzymywalo slonca bieg slowo, / Slowem cale miasta zwalano. Orzel bal sie drgnac czubkiem piora, / Roj gwiazd w ksiezyc wtulal sie z trwoga, / Kiedy niby ognia purpura / Slowo gorna plynelo droga Zyciu w dole zas liczb s...»
«Czekaj mnie, a wrócę zdrów / Tylko czekaj mnie / Gdy przekwitną kiście bzów / Gdy naprószy śnieg / Czekaj, gdy kominek zgasł / Żar w popiele znikł. / Czekaj, gdy nikogo z nas / Już nie czeka nikt, / Czekaj, gdy po przejściu burz / Nie nadchodzi wieść, / Czekaj , gd...»