Zza urwisk skalnych księżyc już wychynął,
Przejrzystym złotem morskie zalał fale,
A przyjaciele piją grzane wino,
Na wąskiej łódce, nie śpiesząc się wcale.
I patrząc, jak leciutkie mkną obłoki
Skroś pełni słup w morzu odzwierciedlony,
Jedni z nich swoim marzycielskim wzrokiem
W orszaku widzą bogdychańskie żony;
A inni wierzą, że ku rajskim gajom
Pobożnych ludzi cienie w dal wędrują;
A jeszcze inni z nimi się spierają,
Że karawany łabędzi szybują.
Луна уже покинула утесы,
Прозрачным море золотом полно,
И пьют друзья на лодке остроносой,
Не торопясь, горячее вино.
Смотря, как тучи легкие проходят
Сквозь-лунный столб, что в море отражен,
Одни из них мечтательно находят,
Что это поезд богдыханских жен;
Другие верят — это к рощам рая
Уходят тени набожных людей;
А третьи с ними спорят, утверждая,
Что это караваны лебедей.