ვარ კონკისტადორი ლითონის ჯავშანში,
მივყვები ვარსკვლავს, გზის მკვლევად ქცეულს,
გავივლი უფსკრულებს დარსა და ავდარში
და ბაღის ჩრდილში ვასვენებ სხეულს.
ცა შებურდულია ღრუბელთა საფარში,
ჩამოწვა ნისლი... ვდუმვარ და ველი
და მჯერა, ტრფობა მეწვევა მწველი...
ვარ კონკისტადორი ლითონის ჯავშანში.
და თუ ვერ ვპოვებ ჩემს ვარსკვლავს ციურს,
მე თვითონ შევქმნი ხატებას ღვთიურს,
მოვაჯადოვებ, სიყვარულით ავამღელვარებ.
მე ქარიშხლების ერთგული ძმა ვარ
და ჩემს საომარ სამოსში ჩავწნავ
ველების ვარსკვლავს, სურნელოვან შროშანს ელვარეს.
Я конквистадор в панцире железном,
Я весело преследую звезду,
Я прохожу по пропастям и безднам
И отдыхаю в радостном саду.
Как смутно в небе диком и беззвездном!
Растет туман… но я молчу и жду
И верю, я любовь свою найду…
Я конквистадор в панцире железном.
И если нет полдневных слов звездам,
Тогда я сам мечту свою создам
И песней битв любовно зачарую.
Я пропастям и бурям вечный брат,
Но я вплету в воинственный наряд
Звезду долин, лилею голубую.