«Ik, het gesprek uit loze mond, / ben als gehoor, gesterkt door steden; / als anagram van lang geleden / ontvang ik licht in morgenstond. Angstvallig tredend op de mossen, / ontraadsel ik het toveroord: / ik, taal van sprakeloze bossen, / ik, gave van hun bomenwoord. O, door een wolkenz...»
«Het avondwaas dat op de daken ligt, / een luide verte met gedweeë treinen. / Opeens een bloem die op komt schijnen, / een raam, een nog wat kinderlijk gezicht. Een krulllenkroon, maar over d'ogen trekken / twee schaduwen... Een kreet net afgewend: / het wordt mij duidelijk, in dat moment...»
«De slang die tot kluwen gerold / de drempel van harten betovert, / de duif ook die dagenlang dolt / en kirrend het dakraam verovert, de blinkende, glinst'rende dauw, / de leeuwenbekslaap die je heugde... / Hoe zeker en stil lokt ze jou / uit armen van rust en van vreugde. Die huilen ka...»
«Van mij hoeft niemendal bewaard, / ik ben een naakte in mijn lijden. / Tweesnijdend, scherp geslepen zwaard, / wat talmt gij toch, in uw kastijden? Geen zoet systeem verlangt mijn hart, / geen fijne leer om te plezieren, / mijn geest dwaalt rond, stom en verward, / om eens zijn Golgotha...»