Boven de vallei in de warme zwoele lucht,
Luiden klokken in de verte,
Dat als het ruizen van kranen in hun vlucht,
Zacht in het lover besterft.
Gelijk de zwellende lentezee,
Helder, als de dag begint te sussen,
Het gehaast, bijna gedwee
Een schaduw over de vallei laat rusten.
Как тихо веет над долиной
Далекий колокольный звон,
Как шум от стаи журавлиной, —
И в звучных листьях замер он.
Как море вешнее в разливе,
Светлея, не колыхнет день, —
И торопливей, молчаливей
Ложится по долине тень.