Coñecina daquela,
Naqueles fabulosos anos.
Tiútchev
Pasaron os anos, pero ti es a mesma
Austera, fermosa e serena;
Unicamente o cabelo é máis liso,
E brillan nel as canas.
E eu estou sobre unha pía de libros inclinado,
Son un vello alto, corcovado;
Cun pensamento inconcibible
Contemplo o teu rostro en calma.
Si. Non nos cambiaron os anos.
Vivimos e respiramos como entón,
E, ao evocar, conservamos
Aqueles fabulosos anos...
As súas felices cinsas fican nunha longa urna.
O noso espírito feliz, entre unha néboa azul.
E cada vez máis prodixioso, máis azul
É respirar o pasado na terra.
Я знал её ещё тогда,
В те баснословные года.
Тютчев
Прошли года, но ты — всё та же:
Строга, прекрасна и ясна;
Лишь волосы немного глаже,
И в них сверкает седина.
А я — склонён над грудой книжной,
Высокий, сгорбленный старик, —
С одною думой непостижной
Смотрю на твой спокойный лик.
Да. Нас года не изменили.
Живём и дышим, как тогда,
И, вспоминая, сохранили
Те баснословные года…
Их светлый пепел — в длинной урне.
Наш светлый дух — в лазурной мгле.
И всё чудесней, всё лазурней —
Дышать прошедшим на земле.