Elveda diyor çiçekler bana,
Başlarını eğiyorlar aşağı,
Yarin yüzünü ve baba ocağını
Ebediyyen görmeyeceğim bir daha.
Sevgili ne! Ne çıkar!
Gördüm bunları, dünyayı gördüm,
Üzerimde mezar ürpertisi kıpırdıyor,
Yeni bir okşayış gibi benimsiyorum.
Bütün yaşamı kenardan gülümsemeyle
Geçerken bu yüzden öğrendim
Daima, daima şunu söylerim,
Bu dünyada bir eşi vardır her şeyin.
Nasıl olsa gelir bir başkası,
Gideni geri getirmez keder,
Kalan sevgiliye şarkısı,
Yeni gelen daha güzel ezgiler söyler.
Ve dinler şarkıyı sessizlikte
Ellere yar olan sevgili,
Bir gün anımsar beni belki de
Anımsar gibi eşsiz bir çiçeği.
Цветы мне говорят — прощай,
Головками склоняясь ниже,
Что я навеки не увижу
Ее лицо и отчий край.
Любимая, ну, что ж! Ну, что ж!
Я видел их и видел землю,
И эту гробовую дрожь
Как ласку новую приемлю.
И потому, что я постиг
Всю жизнь, пройдя с улыбкой мимо, —
Я говорю на каждый миг,
Что все на свете повторимо.
Не все ль равно — придет другой,
Печаль ушедшего не сгложет,
Оставленной и дорогой
Пришедший лучше песню сложит.
И, песне внемля в тишине,
Любимая с другим любимым,
Быть может, вспомнит обо мне
Как о цветке неповторимом.