Անպատմելի, նուրբ ու ջինջ կապուտակ...
Խաղաղ է երկիրըս փոթորկից հետո,
Եվ հոգին էլ իմ –մի դաշտ լայնարձակ –
Շնչում է մեղրի ու վարդի հոտով։
Խաղաղվել եմ ես. տարիներին փառք,
Բայց չեմ անիծում այն, ինչ որ անցավ։
Կարծես սանձազերծ եռաձի մի կառք
Երկրովըս մեկ արագ սլացավ։
Փոշի հանեցին սմբակների տակ
Ու չար սուլոցով չքացան հեռվում։
Իսկ հիմա շուրջս անտառ է ծմակ,
Նույնիսկ տերևի ընկնելն է լսվում։
Ձանգա՞կ է արդյոք, հեռու արձագա՞նք,
Ներծծում է ողջն իմ սիրտը կարոտ։
Բայց կանգ առ, հոգի՛ս, մենք քեզ հետ անցանք
Մեր անցանելիք ճամփան փոթորկոտ։
Ե՛կ մի հասկանանք ա՛յն, ինչ տեսել ենք,
Ա՛յն, ինչ կատարվեց երկրումըս համակ,
Եվ ներենք, եթե մեզ նեղացրել են՝
Ե՛վ այլոց, և՛ մեր մեղքերի համար։
Ընդունում եմ ողջ եղած-չեղածը,
Միայն թե հիմա շատ եմ ափսոսում –
Պանդոկների գաղջ ծխի մեջ կորած՝
Շատ անփույթ եղա ջահել հասակում։
Բայց չէ՞ որ ջահել կաղնին էլ, հանց խոտ,
Ճկվում է դյուրավ՝ մնալով կաղնի․․․
Ա՛հ, իմ մոլեգին պատանեկություն,
Դու իմ երբեմնի ոսկե խենթություն։
Несказанное, синее, нежное...
Тих мой край после бурь, после гроз,
И душа моя — поле безбрежное —
Дышит запахом меда и роз.
Я утих. Годы сделали дело,
Но того, что прошло, не кляну.
Словно тройка коней оголтелая
Прокатилась во всю страну.
Напылили кругом. Накопытили.
И пропали под дьявольский свист.
А теперь вот в лесной обители
Даже слышно, как падает лист.
Колокольчик ли? Дальнее эхо ли?
Все спокойно впивает грудь.
Стой, душа, мы с тобой проехали
Через бурный положенный путь.
Разберемся во всем, что видели,
Что случилось, что сталось в стране,
И простим, где нас горько обидели
По чужой и по нашей вине.
Принимаю, что было и не было,
Только жаль на тридцатом году —
Слишком мало я в юности требовал,
Забываясь в кабацком чаду.
Но ведь дуб молодой, не разжелудясь,
Так же гнется, как в поле трава...
Эх ты, молодость, буйная молодость,
Золотая сорвиголова!