Kalju vaahterani, jääpeitteinen,
mitä vartioit myrskyn alle taipuneena?
Vai näitkö jotain, kuulitko jotain,
ja läksit kylän takamaita kiertämään?
Kuin juopunut yövahti matkalle laittauduit,
vajosit hankeen ja jalkasi palellutit.
Ah, olen itsekin nyt kovin horjuva,
enkä löydä iloisista juomingeista tietä kotiin.
Kohtasin tuolla pajun ja äkkäsin männyn
ja tuiskussa hoilasin niille kesästä.
Tlmtuu kuin itsekin olisin vaahtera,
mutta en kalju, vaan tuuheanvihreä.
Ja aivan säädyttömästi, tukkihumalassa
kaulailen koivua kuin vierasta vaimoa.
Клен ты мой опавший, клен заледенелый,
Что стоишь, нагнувшись, под метелью белой?
Или что увидел? Или что услышал?
Словно за деревню погулять ты вышел
И, как пьяный сторож, выйдя на дорогу,
Утонул в сугробе, приморозил ногу.
Ах, и сам я нынче чтой-то стал нестойкий,
Не дойду до дома с дружеской попойки.
Там вон встретил вербу, там сосну приметил,
Распевал им песни под метель о лете.
Сам себе казался я таким же кленом,
Только не опавшим, а вовсю зеленым.
И, утратив скромность, одуревши в доску,
Как жену чужую, обнимал березку.