Չեմ լալիս, կանչում, ափսոսում բնավ,
Ամեն ինչ կանցնի այգու ծաղկի պես։
Վաղ թառամության ոսկով բռնկված՝
Էլ երբեք ջահել չեմ լինելու ես։
Եվ դու էլ, սիրտ իմ, ձմռան շունչն առած՝
Էլ առաջվա պես թունդ չես զարկելու,
Ու կեչիների աշխարհը կանաչ
Էլ ինձ չի կանչի բոկոտն շրջելու։
Թափառման ոգի, դու հազվադեպ ես
Հիմա բորբոքում բոցը շուրթերիս,
Ահ, իմ կորուսյալ նախկին թարմություն,
Հորդ զգացմունքներ, մոլուցք աչքերի։
Ցանկություններս մարում են արդեն,
Կյա՞նքս էր, որ անցավ, թե՞ երազ էր մով․
Կարծես թե գարնան թնդաձայն ծեգին
Սլանում էի վարդագույն ձիով։
Բոլորս անցվոր ենք այս հին աշխարհում,
Թխկու սաղարթից պղինձն է կաթում․․․
Օրհնվի հավերժ այն ամենը, որ
Գալիս է, ծաղկում ու մեռնում-գնում։
Не жалею, не зову, не плачу,
Всё пройдёт, как с белых яблонь дым.
Увяданья золотом охваченный,
Я не буду больше молодым.
Ты теперь не так уж будешь биться,
Сердце, тронутое холодком,
И страна берёзового ситца
Не заманит шляться босиком.
Дух бродяжий, ты всё реже, реже
Расшевеливаешь пламень уст.
О моя утраченная свежесть,
Буйство глаз и половодье чувств.
Я теперь скупее стал в желаньях,
Жизнь моя, иль ты приснилась мне?
Словно я весенней гулкой ранью
Проскакал на розовом коне.
Все мы, все мы в этом мире тленны,
Тихо льётся с клёнов листьев медь…
Будь же ты вовек благословенно,
Что пришло процвесть и умереть.