Unohdin sanan jonka halusin lausua.
Sokea pääsky palaa varjojen palatsiin,
aaveiden kanssa leikkii siivet leikattuina.
Tainnoksissa laulavat öistä laulua.
Ääneti linnut. Ikikukat kukkimatta.
Yön hevosten haijat läpikuultavat.
Kuivassa joessa lipuu tyhjä ruuhi.
Sana taintuu sirkkojen sirinään.
Se kasvaa hitaasti, kuin temppeli tai teltta,
menettää järkensä kuin hullu Antigone,
tai kuolleena pääskynä putoaa jalkoihin,
nokassaan vehryt oksa, styygialainen hellyys.
Palaa jo, sormenpäiden häpeilevä näkö,
tunnista pinnan kohoumat, iloitse.
Kammoan muusain itkua ja valitusta,
sumua, kuminaa ja tyhjän ammotusta.
Tunnistaa, rakastaa on kuolevaisten valta,
heidän sormiinsakin äänet vuotavat;
minä unohdin mitä halusin sanoa,
ruumiiton sana palaa varjojen palatsiin.
Jotakin aivan muuta aavemaisuus hokee:
pääsky ja Antigone, pikku ystävätär...
Kuitenkin styygialaisen soinnun muisto
palaa nyt huulilla kuin musta jää.
Я слово позабыл, что я хотел сказать.
Слепая ласточка в чертог теней вернётся,
На крыльях срезанных, с прозрачными играть.
B беспамятстве ночная песнь поётся.
Не слышно птиц. Бессмертник не цветёт.
Прозрачны гривы табуна ночного.
B сухой реке пустой челнок плывёт.
Среди кузнечиков беспамятствует слово.
И медленно растёт, как бы шатёр иль храм,
То вдруг прикинется безумной Антигоной,
То мёртвой ласточкой бросается к ногам,
С стигийской нежностью и веткою зелёной.
О, если бы вернуть и зрячих пальцев стыд,
И выпуклую радость узнаванья.
Я так боюсь рыданья Аонид,
Тумана, звона и зиянья!
А смертным власть дана любить и узнавать,
Для них и звук в персты прольётся,
Но я забыл, что я хочу сказать,
И мысль бесплотная в чертог теней вернётся.
Bсё не о том прозрачная твердит,
Всё ласточка, подружка, Антигона...
И на губах, как чёрный лёд, горит
Стигийского воспоминанье звона.