Niczym pies łańcuchem umęczony,
Skomli cekaem, blokując bród
I szrapnele brzęczą niczym pszczoły,
Zbierające jasno-krwisty miód.
W dali „hura” – niczym pieśń wesoła
Żeńców, bo skosili żyta pas.
Powiesz: To - najmilszy obraz sioła
W przedwieczorny, najpiękniejszy czas.
I zaprawdę, światłe i bez cieni
Sprawy wojny, można by tak rzec.
Serafini, jaśni, uskrzydleni,
Wyglądają zza żołnierskich plec.
Ludzi utrudzonych i wlokących
Poprzez pola oroszone krwią,
Dzielność siewców i heroizm żnących,
Pobłogosław Panie ręką swą.
Tak, jak tych, co plecy gną nad sochą,
Tak, jak tych, co modlą mimo trosk,
Serca ich spalają się przed Tobą,
Tak jak w świecach się wypala wosk.
Ale temu, Panie, przywróć siły,
Za zwycięstwo podarunek miej,
Kto pokonanemu powie: „Miły,
Mój braterski całus przyjąć chciej!”
М. М. Чичагову
Как собака на цепи тяжелой,
Тявкает за лесом пулемет,
И жужжат шрапнели, словно пчелы,
Собирая ярко-красный мед.
А «ура» вдали — как будто пенье
Трудный день окончивших жнецов.
Скажешь: это — мирное селенье
В самый благостный из вечеров.
И воистину светло и свято
Дело величавое войны,
Серафимы, ясны и крылаты,
За плечами воинов видны.
Тружеников, медленно идущих
На полях, омоченных в крови,
Подвиг сеющих и славу жнущих,
Ныне, Господи, благослови.
Как у тех, что гнутся над сохою,
Как у тех, что молят и скорбят,
Их сердца горят перед Тобою,
Восковыми свечками горят.
Но тому, о Господи, и силы
И победы царский час даруй,
Кто поверженному скажет: «Милый,
Вот, прими мой братский поцелуй!»