Ik sloot mijn Homerus en keek uit het raam,
Terwijl op mijn lippen het laatste woord trilde.
Helder straalde een licht — van lantaren of maan —
En de langzame stap van de wachter verstilde.
Zo dikwijls ontmoette mijn dwalende oog
Een blik van herkenning in andere ogen,
Agamemnons in hemdsmouwen achter de toog,
Over scheepvaartpapieren Odysseus gebogen.
In het verre Siberië wervelt de sneeuw,
Daar verstijven in glinsterend ijs mastodonten,
In de stormwind verwaait hun weemoedige schreeuw,
Vlammend rood kleurt hun bloed — eeuw na eeuw — horizonten.
Ik ben ziek van het boek en bedroefd van de maan,
Misschien heb ik wel geen behoefte aan Troje.
Kijk, hoe wonderlijk teder begroet in de laan
Gymnasiast gymnasiaste, als Daphnis eens Chloë.
Я закрыл Илиаду и сел у окна,
На губах трепетало последнее слово,
Что-то ярко светило — фонарь иль луна,
И медлительно двигалась тень часового.
Я так часто бросал испытующий взор
И так много встречал отвечающих взоров,
Одиссеев во мгле пароходных контор,
Агамемнонов между трактирных маркеров.
Так, в далекой Сибири, где плачет пурга,
Застывают в серебряных льдах мастодонты,
Их глухая тоска там колышет снега,
Красной кровью — ведь их — зажжены горизонты.
Я печален от книги, томлюсь от луны,
Может быть, мне совсем и не надо героя,
Вот идут по аллее, так странно нежны,
Гимназист с гимназисткой, как Дафнис и Хлоя.
«Nog niet gebaard, nog niet stand, / is zij muziek en woord nog beide, / van dingen die het leven leiden / de onverbrekelijk band. Ze ademt kalm, de zee haar boezem, / de dag is als waanzinnig klaar. / En 't schuim zit met zijn bleke paars / gevat in zwart-azuren hoezen. Ach, mag mi...»
«Ik ben gestorven en jij leeft. / De wind wiegt alles klagelijk, / als hij het huis, het bos omgeeft. / Niet elke den afzonderlijk, / maar alle bomen deinen mee / de ganse verte, weids en groot, / als rompen van een vissersvloot / op 't vlakke water van de ree. / Het is geen ko...»
«Ik wist, ik droom in jou, / 'k lag wakker, zo kwam dat. / Een lichtje, vaag en blauw, / verlichtte heel mijn pad. Je zag een protserig paleis, / heel wit, met tuinen eromheen / het hekwerk bracht je van de wijs, / om elk bordes, van schreeuwend steen. Op goed geluk liep je maar door, /...»
«'Ze rust in ongerief, / in slijk en wier... De floers / van slaap kent ze ook daar niet!' / 'Ik had haar lief, / als veertigduizend broers / haar lief niet konden hebben!' / 'Maar Hamlet!' Ze raakt de bodem daar, / in wier en slijk! Haar laatste ...»