Νικολάι Γκουμιλιόφ
Η εποχή μας

Έκλεισα την Ιλιάδα και κάθισα δίπλα στο παραθύρι,
Έτρεμε στα χείλη μου η τελευταία λέξη,
Ένα φως μακρινό, μην είναι το φανάρι ή μήπως το φεγγάρι,
Και αργοσάλευε του χωροφύλακα η σκιά.

Πολύ συχνά είχα μια απορημένη ματιά
Πολύ συχνά αντίκριζα των απαντήσεων τα βλέμματα,
Τους Οδυσσείς μεσ’ στο σκοτάδι των σκιών των ατμόπλοιων έβλεπα,
Του Αγαμέμνονες ανάμεσα στων καπηλειών τα τραπέζια συναντούσα.

Στην μακρινή Σιβηρία, εκεί όπου κλαίει η χιονοθύελλα,
Παγώνουν μέσα στον ασημένιο παγετώνα τα μαστόδοντα,
Όπου κάνει το χιόνι να λικνίζεται η μοναχική τους μελαγχολία,
Αφού, βλέπετε, οι μακρινοί τους ορίζοντες, σφραγίστηκαν με αίμα.

Μια θλίψη το βιβλίο μου ‘φερε και μια μελαγχολία η Σελήνη,
Ήρωες ίσως να μην μου χρειάζονται πια,
Σαν βλέπω μέσ’ την αλέα να περπατούν, τόσο παράξενα τρυφεροί
Ένας μαθητής και μια μαθήτρια του γυμνασίου, σαν τον Δάφνη με την Χλόη.

Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης
(Nikolay Gumilev`s site)

Николай Гумилёв
Современность

Я закрыл Илиаду и сел у окна,
На губах трепетало последнее слово,
Что-то ярко светило — фонарь иль луна,
И медлительно двигалась тень часового.

Я так часто бросал испытующий взор
И так много встречал отвечающих взоров,
Одиссеев во мгле пароходных контор,
Агамемнонов между трактирных маркеров.

Так, в далекой Сибири, где плачет пурга,
Застывают в серебряных льдах мастодонты,
Их глухая тоска там колышет снега,
Красной кровью — ведь их — зажжены горизонты.

Я печален от книги, томлюсь от луны,
Может быть, мне совсем и не надо героя,
Вот идут по аллее, так странно нежны,
Гимназист с гимназисткой, как Дафнис и Хлоя.

Стихотворение Николая Гумилёва «Современность» на греческом.
(Nikolay Gumilev in greek).