Νικολάι Γκουμιλιόφ
Μνήμη

Μόνο τα φίδια πετούν από πάνω τους το δέρμα,
Να διεισδύσουν σε καινούργια φουρνιά.
Ενώ σ’ εμάς όταν έρθει της ζωής το τέρμα,
Αλλάζουμε ψυχές και όχι κορμιά.

Μνήμη! Εσύ με δύναμη θεϊκή μεγαλουργείς,
Και τη ζωή οδηγείς μες στα χαλάσματα ερειπωμένα,
Θα μου εξιστορείς για εκείνους που πιο νωρίς,
Αυτό το κορμί νοικιάζανε πριν από μένα;

Ο πρώτος… ήταν άσχημος και λυγερός,
Που τα πεσμένα φύλα και το σούρουπο αγαπούσε,
Ήταν ένα παράξενο παιδί και μάγος ισχυρός,
Που με μια λέξη τη βροχή σταματούσε.

Αυτός είχε ως φίλους το σκοτάδι,
το δέντρο και το κοκκινοτρίχο σκυλί μουγγό.
Μνήμη! Δε θα βρίσκεις το αλάνθαστο σημάδι,
Δε θα πείθεις τον κόσμο, ότι αυτός ήμουν εγώ;

Ο δεύτερος; Αυτός αγαπούσε του νοτιά την καντάδα,
Τον κάθε ήχο άκουγε σαν της φύσης το τραγουδάκι,
Έλεγε πως η ζωή είναι δική του φιλενάδα,
Ότι ο κόσμος κατ’ απ’ τα πόδια του είναι χαλάκι.

Αυτός δε μου άρεσε καθόλου,
Και ήθελε να γίνει βασιλιάς του θρόνου υψηλού,
Είχε την ταμπέλα του ποιητή, του ψευδοαποστόλου,
Παν’ απ’ την πόρτα του σπιτιού μου του σιωπηλού.

Αγαπώ του εκλεκτού της Ελευθερίας τα μαθήματα,
Τον θαλασσοπόρο και τον σκοπευτή.
Σ’ αυτόν που τόσο εύηχα τραγουδούσαν τα κύματα,
Που είχε τα σύννεφα ιππευτεί.

Μνήμη μου! Γίνεσαι με χρόνο πιο αδύναμη,
Εγώ είμαι ή άλλος με ζωή καταραμένη,
Που αντάλλαξε την ελευθερία την απειροδύναμη,
Με μάχη ιερή, αλλά ήδη χαμένη;

Γνώριζε της πείνας και της δίψας τις φθορές,
Τον ύπνο βαρύ και τον ατέλειωτο δρόμο,
Αλλά ο Άγιος Γεώργιος δυο φορές
Άγγιξε μόνο με σφαίρα το στήθος και τον ώμο.

Είμαι σκυθρωπός και πεισματάρης αρχιμάστορας
Του Ναού που αναγεννιέται μες στην καταχνιά-πληγή,
Εγώ ζήλεψα τη δόξα του Πατέρα-Παντοκράτορα
Πάνω στα ουράνια και κάτω στη γη.

Η καρδιά μου θα τραντάζεται από την διαστολήν
Μέχρι τις ευλογημένες μέρες αλκυονίδες,
Όταν θα ξεφυτρώσουν τα τείχη του Νέου Ιερουσαλήμ
Πάνω στην απλωσιά της αγαπημένης μου πατρίδας.

Και τότε θα πνέει ένας άνεμος ζεστός
Και θα χύνεται φως φοβερό των ουρανών,
Αυτό άνθησε ο γαλαξίας αστερωτός,
Σαν κήπος εκτυφλωτικών πλανητών.

Μπροστά μου θα εμφανιστεί άγνωστος οδοιπόρος
Με κρυμμένο πρόσωπο, αλλά έγινε κατανοητό,
Αφού βλέπω πως τον ακολουθεί ο λέοντας χαιτοφόρος
Και προς αυτόν που πετάει τον αετό.

Η ζωή μας έσπροξε στο απέραντο τέλμα
Και η ψυχή μου έφυγε μακριά,
Μόνο τα φίδια πετούν από πάνω τους το δέρμα,
Για να διεσδύσουν σε κενούρια φουρνιά.

Γ. Σοϊλεμεζίδης
(Nikolay Gumilev`s site)

Николай Гумилёв
Память

Только змеи сбрасывают кожи,
Чтоб душа старела и росла.
Мы, увы, со змеями не схожи,
Мы меняем души, не тела.

Память, ты рукою великанши
Жизнь ведешь, как под уздцы коня,
Ты расскажешь мне о тех, что раньше
В этом теле жили до меня.

Самый первый: некрасив и тонок,
Полюбивший только сумрак рощ,
Лист опавший, колдовской ребенок,
Словом останавливавший дождь.

Дерево да рыжая собака,
Вот кого он взял себе в друзья,
Память, Память, ты не сыщешь знака,
Не уверишь мир, что то был я.

И второй… Любил он ветер с юга,
В каждом шуме слышал звоны лир,
Говорил, что жизнь — его подруга,
Коврик под его ногами — мир.

Он совсем не нравится мне, это
Он хотел стать богом и царем,
Он повесил вывеску поэта
Над дверьми в мой молчаливый дом.

Я люблю избранника свободы,
Мореплавателя и стрелка,
Ах, ему так звонко пели воды
И завидовали облака.

Высока была его палатка,
Мулы были резвы и сильны,
Как вино, впивал он воздух сладкий
Белому неведомой страны.

Память, ты слабее год от году,
Тот ли это, или кто другой
Променял веселую свободу
На священный долгожданный бой.

Знал он муки голода и жажды,
Сон тревожный, бесконечный путь,
Но святой Георгий тронул дважды
Пулею нетронутую грудь.

Я — угрюмый и упрямый зодчий
Храма, восстающего во мгле,
Я возревновал о славе Отчей,
Как на небесах, и на земле.

Сердце будет пламенем палимо
Вплоть до дня, когда взойдут, ясны,
Стены нового Иерусалима
На полях моей родной страны.

И тогда повеет ветер странный —
И прольется с неба страшный свет,
Это Млечный Путь расцвел нежданно
Садом ослепительных планет.

Предо мной предстанет, мне неведом,
Путник, скрыв лицо: но всё пойму,
Видя льва, стремящегося следом,
И орла, летящего к нему.

Крикну я… Но разве кто поможет, —
Чтоб моя душа не умерла?
Только змеи сбрасывают кожи,
Мы меняем души, не тела.

Стихотворение Николая Гумилёва «Память» на греческом.
(Nikolay Gumilev in greek).