ჩემს მახსოვრობას ბავშვობის დროდან
შემორჩა ჭრელი, ფერადი მდელო.
ამაყს, გაფხორილს და ამპარტავანს
ინდაურს ჰქონდა იქ სამფლობელო.
მედიდურსა და ბოროტს ნისკარტი
ჰქონდა წითელი, ვით ცეცხლის ალი.
ასაკის გამო, (ოთხი წლის ვიყავ),
ვერც კი მამჩნევდა მე მისი თვალი.
არც შოკოლადი, არც კარამელი,
არც ანანასის სასმელი ტკბილი
არ მამშვიდებდა, ვერ მიქარწყლებდა
გულში ღრმად გამჯდარ სირცხვილს და ტკივილს.
და კვლავ მეწვია დიდი ტკივილი,
ბავშვობის წლების სირცხვილი მფარავს:
შენ, სათაყვანო, ავი ღიმილით
და სიამაყით მპასუხობ: “არა!”
მაგრამ ცხოვრება თავის გზით მიდის,
გაივლის ტრფობა, სევდა რომ ახლავს
და მოგიგონებ ერთ დროს ღიმილით,
როგორც ვიგონებ ინდაურს ახლა.
На утре памяти неверной,
Я вспоминаю пестрый луг,
Где царствовал высокомерный,
Мной обожаемый индюк.
Была в нем злоба и свобода,
Был клюв его как пламя ал,
И за мои четыре года
Меня он остро презирал.
Ни шоколад, ни карамели,
Ни ананасная вода
Меня утешить не умели
В сознаньи моего стыда.
И вновь пришла беда большая,
И стыд, и горе детских лет:
Ты, обожаемая, злая,
Мне гордо отвечаешь: «Нет!»
Но всё проходит в жизни зыбкой —
Пройдет любовь, пройдет тоска,
И вспомню я тебя с улыбкой,
Как вспоминаю индюка!