Ik sloot jou in mijn hart, mijn maat, mijn dolk,
Sinds jaar en dag mijn onderkoelde kameraad,
Gesmeed werd jij door vrijgevochten ruitervolk,
Geslepen door een christenhart vervuld van haat.
Door lelieblanke hand wist jij jouw heft omvat,
Als aandenken aan wat — aan wíe — ik achterliet,
In plaats van bloed vergleed er langs jouw blad
Een opgewelde traan, een parel van verdriet.
Haar rokerige ogen vast op mijn persoon gericht,
Vervuld van onbenoembaar, onuitspreekbaar leed,
Verschoten, vlamden dan weer op in haar gezicht,
Zoals jouw kling dat in het laaiend kampvuur deed.
Zij maakte jou mijn metgezel, haar liefdespand,
De vagebond in mij volgt steeds jouw wijze raad,
Ja, trouw ben ik haar, ik doe mijn woord gestand,
En jij, jij houdt mij bij de les, mijn kille kameraad!
Люблю тебя, булатный мой кинжал,
Товарищ светлый и холодный.
Задумчивый грузин на месть тебя ковал,
На грозный бой точил черкес свободный.
Лилейная рука тебя мне поднесла
В знак памяти, в минуту расставанья,
И в первый раз не кровь вдоль по тебе текла,
Но светлая слеза — жемчужина страданья.
И черные глаза, остановясь на мне,
Исполнены таинственной печали,
Как сталь твоя при трепетном огне,
То вдруг тускнели, то сверкали.
Ты дан мне в спутники, любви залог немой,
И страннику в тебе пример не бесполезный:
Да, я не изменюсь и буду тверд душой,
Как ты, как ты, мой друг железный.