Ձանձրալի է, տխուր և ձեռք մեկնող չկա
Տառապանքի ժամին հոգուդ ցավի:
Անօգուտ է անվերջ երազել ու տոկալ.
Կորան տարիները լավ ու բարի...
Սիրե՞լ, բայց ու՞մ, ասեք...
Կարճ սերն անիմաստ է,
Բայց և անհնար է հավերժ սիրել:
Անցյալի հետք չկա մեր հոգում, դա փաստ է,
Տառապանքն էլ, խինդն էլ մեզ չեն տիրել:
Կրքերը ի՞նչ արժեն.
Չէ՞ որ օրից մի օր
Կորչելու են հոսքում մտորումի...
Եվ որ կողմ էլ նայես` քո մեջ, թե շուրջբոլոր,
Հիմար ու փուչ խաղ է կյանքն ամենի...
И скучно и грустно! — и некому руку подать
В минуту душевной невзгоды…
Желанья… что пользы напрасно и вечно желать?
А годы проходят — все лучшие годы!
Любить — но кого же? — на время не стоит труда,
А вечно любить невозможно…
В себя ли заглянешь? — там прошлого нет и следа,
И радость, и муки, и все там ничтожно.
Что страсти? — ведь рано иль поздно их сладкий недуг
Исчезнет при слове рассудка,
И жизнь, как посмотришь с холодным вниманьем вокруг —
Такая пустая и глупая шутка!