Marina Tsvetajeva
`k Herhaal aldoor mijn eerste vers...

Ik had een dis voor zes gedekt

'k Herhaal aldoor mijn eerste vers,
maar moet daar altijd in verweven:
'Ik had de dis voor zes gedekt...',
maar jij vergat — de nummer zeven.

Die tafel is met zes niet fijn.
Op de gezichten lees ik regen...
Hoe gaf je voor een dis zo klein
de zevende, een vrouw, geen zegen...

Voor geen der gasten leuk, dit keer,
het loos karafje, dat kristallen.
Het stemt hun droef, de huisheer zeer,
de ongenode 't meest van allen.

Niet zo gezellig, al met al.
Ach! Jullie drinken niet of eten.
'Hoe kan dat nu, zo'n klein getal,
hoe kun je dat pardoes vergeten?'

Hoe kon het dat je — ga eens na —
met zes aanzat (twee broers, de derde
jijzelf, met vrouw, en pa en ma),
mijn levend ik de weg versperde!

Je had de dis voor zes gedekt,
je dorst geen dode daaraan wensen.
Wat zou ik ook, als opgezet...
Ik wil een geest zijn bij je mensen,

(en die van mij)… een ouwe dief,
en zonder iemand acht te geven! —
achter onopgesteld gerief
zit ongenood ik aan, als zeven.

En hup — daar gaat het volle glas!
En alles wat ik wou verhelen, —
mijn ogenzout, mijn wondenbloed —
zo van de tafel naar de delen.

Er is geen kist, en geen gemis!
De tafel kwettert, en maar bomen.
De dood zit aan een bruiloftsdis;
ik ben het leven, hier gekomen.

…Geen mens: geen broer, geen man, geen zoon,
geen vriend — en toch dit kleine standje:
'Voor jou, jij tafel, zespersoons,
die mij geen plaats biedt aan het kantje.'

Arie Van Der Ent