Door de wintergeest bezworen
Staat het stille bos verstijft,
Onder een sneeuwdek verloren,
Onbeweeglijk, haar stem bevroren,
Maar de wonderlijke luister blijft.
Roerloos staat het bos bevangen,
Ongestorven, het leven niet verloren.
Door een toverdroom gevangen,
Geketend in magische dwangen
Van vederlichte donzenkoorden.
Hoe de winterzon ook schittert,
Haar spiegelend licht verspreidt.
Stokstijf, zonder dat het siddert
Opvlamt en voluit glinstert
In oogverblindende schoonheid.
Чародейкою Зимою
Околдован, лес стоит —
И под снежной бахромою,
Неподвижною, немою,
Чудной жизнью он блестит.
И стоит он, околдован, —
Не мертвец и не живой —
Сном волшебным очарован,
Весь опутан, весь окован
Легкой цепью пуховой…
Солнце зимнее ли мещет
На него свой луч косой —
В нем ничто не затрепещет,
Он весь вспыхнет и заблещет
Ослепительной красой.