Levas nas túas melodías segredas
Unha aciaga nova de morte.
Levas a maldición dos santos testamentos,
Levas a profanación da felicidade.
E un poder tan atraente,
Que acabo por repetir o rumor
De que fas descender os anxos
Tentándoos coa túa beleza...
E cando te burlas da fe,
Acéndese de súpeto sobre ti
Ese gris, púrpura e pálido
Halo visto unha vez por min.
Boa ou mala? Ti non es de aquí.
Con sutileza se fala de ti:
Para algúns es a Musa e o milagre.
Para min, o tormento e o inferno.
Por que naquela alborada,
Naquela hora na que apenas me quedaba forza,
Non morrín, senón que reparei no teu rostro
E supliquei o teu consolo?
Quixera que fósemos inimigos,
Pois por que me regalaches
Un prado con flores e un firmamento con estrelas,
Toda a maldición da túa beleza?
Máis pérfidas que as noites boreais,
E máis embriagador que o dourado viño de Ai,
E máis fugaz que o amor xitano
Foron os teus terribles afagos...
E fatal deleite foi
Luxar os sagrados santuarios,
E un pracer insensato para o corazón
É esta amarga, coma o asente, paixón!
Есть в напевах твоих сокровенных
Роковая о гибели весть.
Есть проклятье заветов священных,
Поругание счастия есть.
И такая влекущая сила,
Что готов я твердить за молвой,
Будто ангелов ты низводила,
Соблазняя своей красотой...
И когда ты смеешься над верой,
Над тобой загорается вдруг
Тот неяркий, пурпурово-серый
И когда-то мной виденный круг.
Зла, добра ли? — Ты вся — не отсюда.
Мудрено про тебя говорят:
Для иных ты — и Муза, и чудо.
Для меня ты — мученье и ад.
Я не знаю, зачем на рассвете,
В час, когда уже не было сил,
Не погиб я, но лик твой заметил
И твоих утешений просил?
Я хотел, чтоб мы были врагами,
Так за что ж подарила мне ты
Луг с цветами и твердь со звездами —
Всё проклятье своей красоты?
И коварнее северной ночи,
И хмельней золотого Аи,
И любови цыганской короче
Были страшные ласки твои...
И была роковая отрада
В попираньи заветных святынь,
И безумная сердцу услада —
Эта горькая страсть, как полынь!