Onder de eendere geluiden,
het loze grotestadsgedoe,
loop ik met lege ziel naar buiten,
naar sneeuwstorm, nacht en leegte toe.
Ik breek de band met het vertrouwde
en hoe en wat wordt ongewis...
Rondom mij — sneeuwjacht, trams, gebouwen,
en voor mij - vuur en duisternis.
Ben jij — als ik in trance verkerend,
mijn rede aan een zijden draad,
de weg naar huis vernederd weervind —
nog tot vergiffenis in staat?
Jij, die het eind van ieder streven
begrijpt in het geleidend licht,
kun jij mij storm en sneeuw vergeven,
mijn waanzin, duister en gedicht?
Of liever nog: mij niets vergeven,
als klokgelui er maar voor waakt
dat 's nachts op ongebaande dreven
mijn hof en haard verloren raakt?
Под шум и звон однообразный,
Под городскую суету
Я ухожу, душою праздный,
В метель, во мрак и в пустоту.
Я обрываю нить сознанья
И забываю, что и как...
Кругом — снега, трамваи, зданья,
А впереди — огни и мрак.
Что́, если я, заворожённый,
Сознанья оборвавший нить,
Вернусь домой уничижённый, —
Ты можешь ли меня простить?
Ты, знающая дальней цели
Путеводительный маяк,
Простишь ли мне мои метели,
Мой бред, поэзию и мрак?
Иль можешь лучше: не прощая,
Будить мои колокола,
Чтобы распутица ночная
От родины не увела?