Helder een meisjesstem zong in het kerkkoor
van al wie moe zijn in vreemde stad,
van 't zeeschip dat uit de haven wegvoer,
van al wie blijdschap lang reeds vergat.
De koepel weerkaatste van hoog die woorden,
en licht viel op een witte japon,
en elk uit het duister keek toe en hoorde
hoe 't witte gewaadje lichtomstraald zong.
En elk zag blijdschap alreeds op handen,
met alle schepen op veilige kust,
vermoeide mensen in vreemde landen,
winnaars van stralend leven en rust.
De stem was heel zoet en het licht heel fijntjes,
alleen huilde hoog voor de ikonostaas,
deelachtig heilsgeheimen — een kleintje
omdat voor geen mens een terug bestaat.
Девушка пела в церковном хоре
О всех усталых в чужом краю,
О всех кораблях, ушедших в море,
О всех, забывших радость свою.
Так пел ее голос, летящий в купол,
И луч сиял на белом плече,
И каждый из мрака смотрел и слушал,
Как белое платье пело в луче.
И всем казалось, что радость будет,
Что в тихой заводи все корабли,
Что на чужбине усталые люди
Светлую жизнь себе обрели
И голос был сладок, и луч был тонок,
И только высоко, у царских врат,
Причастный тайнам, — плакал ребенок
О том, что никто не придет назад.