Cantaba unha moza no coro da igrexa
Sobre todos os fatigados en terras alleas,
Sobre todos os barcos que partiron á mar,
Sobre todos os que esqueceron a súa alegría.
Tal cantaba a súa voz, que voaba ata a cúpula,
E un raio brillaba sobre os seus ombros brancos,
E todos os da escuridade contemplaban e escoitaban
Cantar o branco vestido baixo o raio.
E a todos parecía que ía regresar a alegría,
Que nunha tranquila baía estarían todos os barcos,
Que no estranxeiro as xentes fatigadas
Atoparían unha vida benaventurada.
E a voz era doce, e o raio era tenue,
E só no alto, onda as portas do iconostasio,
Partícipe dos misterios choraba un neno
Por aqueles que non regresarán máis.
Девушка пела в церковном хоре
О всех усталых в чужом краю,
О всех кораблях, ушедших в море,
О всех, забывших радость свою.
Так пел ее голос, летящий в купол,
И луч сиял на белом плече,
И каждый из мрака смотрел и слушал,
Как белое платье пело в луче.
И всем казалось, что радость будет,
Что в тихой заводи все корабли,
Что на чужбине усталые люди
Светлую жизнь себе обрели
И голос был сладок, и луч был тонок,
И только высоко, у царских врат,
Причастный тайнам, — плакал ребенок
О том, что никто не придет назад.