Aan V. A. Zorgenfrej
Zware, ondoordringbare gordijnen,
Nachtelijke ramen, mist.
Zal, Don Juan, uw overmoed verdwijnen?
Hebt gij u dan toch vergist?
Koud en leeg de weelderige sponde,
Het dienstvolk slaapt, er is geen maan.
Zegenend, ver in het ronde
Klinkt het kraaien van de haan.
De verrader wen telt zich in schande
En zijn dagen zijn geteld.
Donna Anna, met devoot gekruiste handen,
Slaapt, door bange droom gekweld...
Wiens gelaat, wiens wrede trekken komen
Tot verstarring in het spiegelglas?
Anna, is het zoet in 't graf te dromen
Van wat nooit van deze wereld was?
Bodemloos en zinloos is het leven!
Noodlot, trek ten strijde en sta pal!
Triomfantelijk, verliefd klinkt even
In de sneeuwnacht hoorngeschal...
Sproeiend in het duister met zijn lampen
Glijdt een auto langs, er slaat een deur,
En daarna het doffe, zware stampen
Van de stenen commandeur...
Binnen stroomt een ijselijke koude.
Als een hese klokslag in de nacht
Klinkt het: ‘Ik heb woord gehouden,
En hier ben ik. Hebt ge mij verwacht?.’
Maar een antwoord wordt er niet gegeven,
Niemand antwoordt, geen geluid.
Angstaanjagend komt de dag tot leven,
Het dienstvolk slaapt, de nacht dooft uit.
Kou en huiver in het ochtendgloren,
De ochtend gloort, de nacht is uit.
Anna, bruid des lichts, kunt gij mij horen?
Anna! Anna! Geen geluid.
In het nevelige ochtendgrijzen
Slaat de klok een laatste keer:
In uw stervensuur zal zij herrijzen,
In uw stervensuur keert Anna weer.
В. А. Зоргенфрею
Тяжкий, плотный занавес у входа,
За ночным окном — туман.
Что теперь твоя постылая свобода,
Страх познавший Дон-Жуан?
Холодно и пусто в пышной спальне,
Слуги спят, и ночь глуха.
Из страны блаженной, незнакомой, дальней
Слышно пенье петуха.
Что́ изменнику блаженства звуки?
Миги жизни сочтены.
Донна Анна спит, скрестив на сердце руки,
Донна Анна видит сны…
Чьи черты жестокие застыли,
В зеркалах отражены?
Анна, Анна, сладко ль спать в могиле?
Сладко ль видеть неземные сны?
Жизнь пуста, безумна и бездонна!
Выходи на битву, старый рок!
И в ответ — победно и влюблённо —
В снежной мгле поёт рожок…
Пролетает, брызнув в ночь огнями,
Чёрный, тихий, как сова, мотор.
Тихими, тяжелыми шагами
В дом вступает Командор…
Настежь дверь. Из непомерной стужи,
Словно хриплый бой ночных часов —
Бой часов: «Ты звал меня на ужин.
Я пришел. А ты готов?..»
На вопрос жестокий нет ответа,
Нет ответа — тишина.
В пышной спальне страшно в час рассвета,
Слуги спят, и ночь бледна.
В час рассвета холодно и странно,
В час рассвета — ночь мутна.
Дева Света! Где ты, донна Анна?
Анна! Анна! — Тишина.
Только в грозном утреннем тумане
Бьют часы в последний раз:
Донна Анна в смертный час твой встанет
Анна встанет в смертный час.