De schimmen van de dag zijn haast vergleden.
IJl klinkt het klokgelui me tegemoet.
Het kerkplein baadt in licht, de stenen treden
Lijken te leven — wachten op jouw voet.
Eens kom je langs, de koude stenen noden,
Vervuld van barse heiligheid jouw voet.
Misschien dat jij in 't duister bij de goden
Een lentebloempje achterlaat als groet.
Zacht komen roze schimmen aangegleden,
IJl klinkt het klokgelui me tegemoet,
Het duister legt zich op de oude treden...
Ik sta in 't licht — te wachten op jouw voet.
С. Соловьеву
Бегут неверные дневные тени.
Высок и внятен колокольный зов.
Озарены церковные ступени,
Их камень жив — и ждет твоих шагов.
Ты здесь пройдешь, холодный камень тронешь,
Одетый страшной святостью веков,
И, может быть, цветок весны уронишь
Здесь, в этой мгле, у строгих образов.
Растут невнятно розовые тени,
Высок и внятен колокольный зов,
Ложится мгла на старые ступени...
Я озарен — я жду твоих шагов.