(Cadro de V. Vasnetsov)
Nun espello de augas infinitas,
Vestida de púrpura co solpor,
Profetiza e canta ela,
Sen forza para lalzar as súas ás turbadas...
Profetiza o xugo dos temibles tártaros,
Profetiza execucións sanguentas,
O tremor da terra, a fame e o lume,
O poder dos malvados, a morte dos xustos...
Tomado por un terror eterno,
O seu rostro fermoso arde de amor,
Mais na verdade das cousas abouxa
A boca, callada polo sangue!..
____
Este poema foi inspirado polo cadro do pintor ruso V. M. Vasnesov (1898-1926). Gamaiún é um presonaxe folclórico, unha ave con forma humana que profetiza desditas.
На гладях бесконечных вод,
Закатом в пурпур облеченных,
Она вещает и поет,
Не в силах крыл поднять смятенных.
Вещает иго злых татар,
Вещает казней ряд кровавых,
И трус, и голод, и пожар,
Злодеев силу, гибель правых…
Предвечным ужасом объят,
Прекрасный лик горит любовью,
Но вещей правдою звучат
Уста, запекшиеся кровью!..