Այս հողեղեն գնդի վրա դառնահակ
Մոռացվում էր գործն ու փառքը անցողիկ,
Երբ հայացքդ շրջանակից հասարակ
Ժպտում էր ինձ ոնց վաղորդյան մի ցողիկ:
Բայց ժամն եկավ: Դու ինձանից հեռացար:
Մութ գիշերին նետեցի մեր մատանին:
Բախտիդ ղեկը մեկ ուրիշի ձեռքն անցավ:
Ես մոռացա չքնաղ դեմքն` ինձ օտարի…
Օրերն անցան ինչպես պարսը անիծյալ,
Կիրքն ու գինին քառատեցին կյանքը իմ,
Քեզ հիշեցրեց սրբասեղանը դարձյալ
Ու ետ կանչեց հոգիս` դարձած պատանի:
Հետ կանչեցի, սակայն դու ետ չդարձար,
Արտասվեցի` չմեղմացավ քո հոգին...
Փաթաթվելով թիկնոցի մեջ կապտաչար`
Դու ձուլվեցիր մութ գիշերի մութ քողին…
Իմ մեղմաձայն, իմ մեղրաշուրթ, իմ փերի
Հպարտ ես-իդ հանգրվանը չիմացա,
Բայց քեզ տանող հին թիկնոցը կապտաղի
Թունդ քնի մեջ լաց էր բերում ինձ դարձյալ…
Չեմ երազում էլ գորովանք, գանձ ու փառք,
Ամենն անցավ, էլ ջահել չեմ խնդալից:
Քո պատկերը` շրջանակում հասարակ,
Ես իմ ձեռքով դեն նետեցի սեղանից...
О доблестях, о подвигах, о славе
Я забывал на горестной земле,
Когда твое лицо в простой оправе
Перед мной сияло на столе.
Но час настал, и ты ушла из дому.
Я бросил в ночь заветное кольцо.
Ты отдала свою судьбу другому,
И я забыл прекрасное лицо.
Летели дни, крутясь проклятым роем…
Вино и страсть терзали жизнь мою…
И вспомнил я тебя пред аналоем,
И звал тебя, как молодость свою…
Я звал тебя, но ты не оглянулась,
Я слезы лил, но ты не снизошла.
Ты в синий плащ печально завернулась,
В сырую ночь ты из дому ушла.
Не знаю, где приют своей гордыне
Ты, милая, ты, нежная, нашла…
Я крепко сплю, мне снится плащ твой синий,
В котором ты в сырую ночь ушла…
Уж не мечтать о нежности, о славе,
Все миновалось, молодость прошла!
Твое лицо в его простой оправе
Своей рукой убрал я со стола.