«Damals, als in ersten Schöpfungstagen / Gott sich beugte über Erdenland, / hat man Städte durch das Wort zerschlagen, / durch das Wort die Sonne festgebannt. Und die Adler nicht die Flügel hoben, / Sterne flohn voll Angst zum Monde fort, / wenn vorüberschwamm am Himmel oben / rosen...»
«W owym dniu, kiedy nad światem nowym / Bóg pochylał Swoją Świętą twarz, / Słońce wstrzymywano tylko Słowem, / Słowem rujnowano mury miast. Orzeł nie podrywał się do lotu, / Księżyc z gronem gwiazd ze strachu bladł, / Kiedy Słowo, niczym płomień złoty, / Przepływał...»
«W one dni, gdy nad ziemia nowa / Bog pochylal twarz zadumana, / Wstrzymywalo slonca bieg slowo, / Slowem cale miasta zwalano. Orzel bal sie drgnac czubkiem piora, / Roj gwiazd w ksiezyc wtulal sie z trwoga, / Kiedy niby ognia purpura / Slowo gorna plynelo droga Zyciu w dole zas liczb s...»
«V dobách, keď Zem bola ešte nová / a Boh na ňu hľadel spoza hviezd, / slnko zastavila sila slova, / slovo dobýjalo hradby miest. Aj orol sa prestal hrdo vznášať / a hviezdy i mesiac premkol strach, / keď jak žiara od ohňa sa / slovo mihotalo vo výškach. Pre všedné dni ...»