Jij kwam —
zonder poespas,
keek dwars
door postuur,
door vertoon,
onderscheidde: gewoon — een knulletje.
Nam,
nam mijn hart af,
ging er mee spelen,
meisje —
gewoon - met een balletje.
En stuk voor stuk —
als zag men een wonder gebeuren —
schrok zich dame
of juffer een ongeluk.
‘Zo'n wilde beminnen?
Hij zal d'r verscheuren!
Dat moet een dompteuse zijn,
zo uit de dierentuin!’
Maar weg was
míj́n juk!
En ik daar maar juichen om.
Door vreugde van zinnen
buitelde ik rond,
buitelde als een Roodhuidige bruigom,
zo blij en
zo licht van binnen.
Пришла —
деловито,
за рыком,
за ростом,
взглянув,
разглядела просто мальчика.
Взяла,
отобрала сердце
и просто
пошла играть —
как девочка мячиком.
И каждая —
чудо будто видится —
где дама вкопалась,
а где девица.
«Такого любить?
Да этакий ринется!
Должно, укротительница.
Должно, из зверинца!»
А я ликую.
Нет его —
ига!
От радости себя не помня,
скакал,
индейцем свадебным прыгал,
так было весело,
было легко мне.