Hebben zelfs vloten de drang om te meren,
lokt het station zelfs de locomotief,
mij lokt en dringt verlangen te meer om
jou te bereiken —
ík immers heb lief!
Naar zijn schatzaal daalt af Poesjkins Schraalhans de ridder,
en vermeit in zijn goud zich als graaiend bezitter.
Zo kom ik,
mijn schat,
ook in jou mij vermeien.
Van mij is dat hart,
ik vermei me in 't mijne.
Dolgelukkig, als u weer thuis keert,
sponst u
en scheert van uzelf u het vuil weer.
Zo ga ik op jou aan.
Want —
is naar jou toe gaan
soms niet een thuiskeer?!
De aarde neemt op in haar schoot haar bewoners.
Wij trekken naar 't einddoel waartoe wij beschikt zijn.
Zo word ik
naar jou toe
getrokken, ontoombaar,
zodra we, uiteengegaan,
uit elkaars blik zijn.
Флоты — и то стекаются в гавани.
Поезд — и то к вокзалу гонит.
Ну а меня к тебе и подавней —
я же люблю! —
тянет и клонит.
Скупой спускается пушкинский рыцарь
подвалом своим любоваться и рыться.
Так я
к тебе возвращаюсь, любимая.
Моё это сердце,
любуюсь моим я.
Домой возвращаетесь радостно.
Грязь вы
с себя соскребаете, бреясь и моясь.
Так я
к тебе возвращаюсь, —
разве,
к тебе идя,
не иду домой я?!
Земных принимает земное лоно.
К конечной мы возвращаемся цели.
Так я
к тебе
тянусь неуклонно,
еле расстались,
развиделись еле.