Słyszałem w parku, jak śpiewa kobieta.
Lecz ja, ja wpatrzyłem się w księżyc.
I nigdy nie myślałem o śpiewaczce,
Księżyc w obłokach pokochałem.
Piękny Bóg — byłem mu nie całkiem obcy —
Spojrzeniem mi się odwzajemnił.
Ni drzew gałęzie, ani nietoperze
Mnie przed spojrzeniem tym nie skryją.
W oczy poetów, niepomnych kobiety.
Miło jest patrzeć księżycowi,
Jakby w połyskujące łuski smoków.
Świętych poetów mórz.
Я слышал из сада, как женщина пела,
Но я, я смотрел на луну.
И я никогда о певице не думал,
Луну в облаках полюбив.
Не вовсе чужой я прекрасной богине:
Ответный я чувствую взгляд.
Ни ветви дерев, ни летучие мыши
Не скроют меня от него.
Во взоры поэтов, забывших про женщин,
Отрадно смотреться луне,
Как в полные блеска чешуи драконов,
Священных поэтов морей.