Ցոլում է ճերմակ առագաստը
Ծովի երկնագույն մշուշի մեջ,
Եվ ի՞նչն է նրա որոնածը,
Ինչ՞ու է լքում եզերքն իր պերճ:
Քամին ցնցում է ալիքն ընդոստ,
Ճկվում է կայմը ու ճռնչում,
Ավաղ, նա բախտ չի լքել անհույս,
Եվ ոչ էլ հուսո ափ է փնտրում:
Նրա դեմ լույսն է լազուր ծովի,
Վերում` արևի ճաճանչը լուրթ,
Նա փոթորիկ է խնդրում մոլի,
Կարծես հողմում կա հանգիստ ու գութ...
Белеет парус одинокой
В тумане моря голубом!..
Что ищет он в стране далекой?
Что кинул он в краю родном?..
Играют волны — ветер свищет,
И мачта гнется и скрыпит...
Увы! он счастия не ищет,
И не от счастия бежит!
Под ним струя светлей лазури,
Над ним луч солнца золотой...
А он, мятежный, просит бури,
Как будто в бурях есть покой!