Փույթ չէ, թե, ընկե՛ր, սառն հողի տակին
Գտա ապաստան.
Մի՜շտ և ամե՜ն տեղ քեզ հետ իմ հոգին
Կըլինի հավիտյան։
Քաղցըր մոռացման քաղցըր հանգստի
Աշխարհ վերացած
Ե՛վ այնտեղ հույզերն սիրո ու վշտի
Ես չեմ մոռացած
Անվախ թողնելով երկունքի ժամում
Թե՛ քեզ, թե՛ աշխարհ,
Հոգիս տենչում էր, որ գար անջատում —
Անջատում չը կա՜ր։
Ես տեսնում էի երկնային ոգիք,
Տըխրո՜ւմ, հառաչո՜ւմ,
Որ քեզ նոցա մեջ, ընկե՛ր գեղեցիկ,
Չէի ճանաչում։
Ինձ ի՞նչ, թե հըզոր փայլում է երկինք,
Դրախտն է սրբազա՜ն.
Այնտեղ տարել եմ երկրային ես կիրք՝
Ինձ հետ անբաժան։
Եվ ամենուրեք ես փայփայում եմ
Նորան իմ կըրծքում,
Լալիս կարոտում ու նախանձում եմ,
Ի՜նչպես անցյալում։
Թե հանկարծ օտար համբույր է խաղում
Քո վառ այտերին,
Համըր տանջանքով հուզվում է, դողում
Իմ սիրող հոգին.
Թե երբեմն օտար մի անուն տալով,
Դու նիրհ ես մտնում.
Ո՜հ, այդ անունը կըրակ դառնալով,
Կուրծքս է այրում։
Ո՛չ, դու չըպետք է սիրես ուրիշին,
Երբե՜ք, հավիտյա՜ն
Սըրբազան ուխտով, ընկե՛ր թանկագին,
Դու իմն ես միայն։
Եվ ավա՜ղ, քո լաց, քո աղերսն ու վախ
Իզո՜ւր են հոգյա՛կ.
Ինձ չե՛ն հարկավոր ո՛չ օրեր խաղաղ,
Ո՛չ անդորր վիճակ։
Пускай холодною землею
Засыпан я,
О друг! всегда, везде с тобою
Душа моя.
Любви безумного томленья,
Жилец могил,
В стране покоя и забвенья
Я не забыл.
Без страха в час последней муки
Покинув свет,
Отрады ждал я от разлуки —
Разлуки нет.
Я видел прелесть бестелесных
И тосковал,
Что образ твой в чертах небесных
Не узнавал.
Что мне сиянье божьей власти
И рай святой?
Я перенес земные страсти
Туда с собой.
Ласкаю я мечту родную
Везде одну;
Желаю, плачу и ревную,
Как в старину.
Коснется ль чуждое дыханье
Твоих ланит,
Моя душа в немом страданье
Вся задрожит.
Случится ль, шепчешь, засыпая,
Ты о другом,
Твои слова текут, пылая,
По мне огнем.
Ты не должна любить другого,
Нет, не должна,
Ты мертвецу святыней слова
Обручена.
Увы, твой страх, твои моленья —
К чему оне?
Ты знаешь, мира и забвенья
Не надо мне!