Het avondwaas dat op de daken ligt,
een luide verte met gedweeë treinen.
Opeens een bloem die op komt schijnen,
een raam, een nog wat kinderlijk gezicht.
Een krulllenkroon, maar over d'ogen trekken
twee schaduwen... Een kreet net afgewend:
het wordt mij duidelijk, in dat moment,
dat onze kreunen dode schimmen wekken.
Dat meisje aan die zwarte uitkijkwand —
een hemels beeld in 't late stadse woelen —
ik had haar eer gezien, in dromenland.
Maar wat deed haar zo droef zich voelen?
Wat zocht haar rank doorzichtig silhouet?
Gold voor de hemel geen geluksbiljet?
Вечерний дым над городом возник,
Куда-то вдаль покорно шли вагоны,
Вдруг промелькнул, прозрачней анемоны,
В одном из окон полудетский лик.
На веках тень. Подобием короны
Лежали кудри... Я сдержала крик:
Мне стало ясно в этот краткий миг,
Что пробуждают мёртвых наших стоны.
С той девушкой у тёмного окна
— Виденьем рая в сутолке вокзальной —
Не раз встречалась я в долинах сна.
Но почему была она печальной?
Чего искал прозрачный силуэт?
Быть может ей — и в небе счастья нет?..