Russian State Archive of Literature and Art. F. 1190. Op. 2. Item. 22. P. 39.
Հաճելի է, որ հիվանդ չեք Դուք ինձնով,
Հաճելի է, որ ես Ձեզնով չեմ հիվանդ,
Որ էլ երբեք երկրագունդն այս ծանրահոդ
Չի հեռանա ոտքիս տակից աննկատ...
Հաճելի է ծիծաղելի լինելն ինձ,
Լինելն ազատ ու չխաղալ բառերով,
Չկարմրել շնչարգելող ալիքից`
Ձեռնոցների հպման անփույթ բարևով...
Հաճելի է, որ ինձ մոտ, իմ լռությամբ
Մեկ այլ կին եք Ձեր գրկի մեջ ամփոփում,
Ինձ չանիծեք դժոխքի ողջ զորությամբ,
Որ ես էլ եմ մեկ ուրիշի համբուրում,
Որ չեք հիշի քնքուշ անունը իմ դուք,
Ոչ գիշերով, ոչ էլ լույսով ցերեկվա,
Որ այլևս եկեղեցու սուրբ մութում
Չի հնչելու Ալելույան մեզ վրա…
Գոհ եմ, որ Դուք հավատացիք իմ սրտին`
Չիմանալով իրականում ով եմ ես,
Ինձ սիրեցիք գիշերվա իմ հանգստի
Եվ հազվադեպ այցելելուս համար Ձեզ,
Այն արևի, որ մնում է աննկատ,
Լուսնի ներքո չշրջելուս վշտահեզ,
Նրա համար, որ ինձնով չեք Դուք հիվանդ,
Ավաղ, նրա, որ Ձեզնով չեմ հիվանդ ես...
Мне нравится, что Вы больны не мной,
Мне нравится, что я больна не Вами,
Что никогда тяжёлый шар земной
Не уплывёт под нашими ногами.
Мне нравится, что можно быть смешной —
Распущенной — и не играть словами,
И не краснеть удушливой волной,
Слегка соприкоснувшись рукавами.
Мне нравится ещё, что Вы при мне
Спокойно обнимаете другую,
Не прочите мне в адовом огне
Гореть за то, что я не Вас целую.
Что имя нежное моё, мой нежный, не
Упоминаете ни днём, ни ночью — всуе…
Что никогда в церковной тишине
Не пропоют над нами: аллилуйя!
Спасибо Вам и сердцем и рукой
За то, что Вы меня — не зная сами! —
Так любите: за мой ночной покой,
За редкость встреч закатными часами,
За наши не-гулянья под луной,
За солнце не у нас над головами,
За то, что Вы больны — увы! — не мной,
За то, что я больна — увы! — не Вами!