Paperin ja tulen, jyvän ja jauhinkiven,
tapparan terän ja katkaistun hiuksen —
kaiken varjelee Jumala; eritoten sanat
rakkauden ja anteeksiannon, kuin oman äänensä.
Niissä tikittää repaleinen pulssi, kuuluu luiden rusahdus
ja ojalapio niissä kolahtaa; tasaisina ja kumeina,
elämä kun on yksi, ne kantautuvat kuolleilta huulilta
selkeämmin kuin maanylisestä pumpulista.
Suuri sielu, kunnioitukseni merten takaa,
siksi että löysit ne — sinulle
ja katoavaiselle hiukkaselle,
joka lepää synnyinmaassa ja sinua ylistäen
sai puheen lahjan kuuromykässä Kaikkeudessa.
Страницу и огонь, зерно и жернова́,
Секиры острие́ и усечённый волос —
Бог сохраняет всё; особенно — слова
Прощенья и любви, как собственный свой голос.
В них бьётся рваный пульс, в них слышен костный хруст,
И заступ в них стучит; ровны́ и глуховаты,
Затем что жизнь — одна, они из смертных уст
Звучат отчётливей, че́м из надмирной ваты.
Великая душа, поклон через моря
За то, что их нашла, — тебе и части тленной,
Что спит в родной земле, тебе благодаря
Обре́тшей речи дар в глухонемой вселенной.