Çınlayan sabahta uyandırılmıştım
Pencere camının fiskesiyle.
Taş bir simit gibi yumuşamış
Yüzüyordu Venedik sular içinde.
Her şey ıssızdı, ama ben yine
Duyuyordum uykuda çığlığı, ve o
Susan bir emarenin benzeşi gibi
Hâlâ gök kubbeyi tırmalıyordu.
Sarkıyordu akrebin üç çatalıyla
Susmuş mandolinlerin nakışı üzerinde
Ve kim bilir incitilmiş bir kadın tarafından,
Belki de, çok uzaklarda bağırılmıştı.
Şimdi dinmiş o ve kara çatalıyla
Sapı üzerinde dikiliyordu sis perdesinde.
Alaylı eğri gülümsemeyle büyük kanal
Bakıyordu çevresine bir kaçak gibi.
Kayıkların demirlediği yerin ötelerinde
Uzaklarda gerçek doğuyordu düşlerin kalıntılarında.
Venedik Venedikli bir kadın halinde
Kordon boyundan atlıyordu, geçiyordu suları.
Я был разбужен спозаранку
Щелчком оконного стекла.
Размокшей каменной баранкой
В воде Венеция плыла.
Всё было тихо, и, однако,
Во сне я слышал крик, и он
Подобьем смолкнувшего знака
Ещё тревожил небосклон.
Он вис трезубцем Скорпиона
Над гладью стихших мандолин
И женщиною оскорблённой,
Быть может, издан был вдали.
Теперь он стих и чёрной вилкой
Торчал по черенок во мгле.
Большой канал с косой ухмылкой
Оглядывался, как беглец.
Туда, голодные, противясь,
Шли волны, шлендая с тоски,
И гондолы рубили привязь,
Точа о пристань тесаки.
Вдали за лодочной стоянкой
В остатках сна рождалась явь.
Венеция венецианкой
Бросалась с набережных вплавь.