Blue color, heavenly light,
The sky is blue hello,
Primordial, unearthly
Since I was a child, it shines on me.
And now that it's cold
Hearts of experienced fervor,
In loyalty to the blue
I reject another color.
I catch in the eyes of love
The blue I love,
A bright cloud of wonders
A world descended from heaven.
And the dream of earthly cares
The blue is calling,
Let love shine there.
With blue light in half.
Instead of the tears of relatives — to the dust
At my funeral
The sky is blue dew
My eyes will come off.
A life burned to the ground,
Sacrifice will hide the darkness,
And leave an easy trail
The blue sky is blue.
Цвет небесный, синий цвет,
Полюбил я с малых лет.
В детстве он мне означал
Синеву иных начал.
И теперь, когда достиг
Я вершины дней своих,
В жертву остальным цветам
Голубого не отдам.
Он прекрасен без прикрас.
Это цвет любимых глаз.
Это взгляд бездонный твой,
Напоенный синевой.
Это цвет моей мечты.
Это краска высоты.
В этот голубой раствор
Погружен земной простор.
Это легкий переход
В неизвестность от забот
И от плачущих родных
На похоронах моих.
Это синий негустой
Иней над моей плитой.
Это сизый зимний дым
Мглы над именем моим.
___
ნიკოლოზ ბარათაშვილი
(Nikoloz Baratashvili)
ცისა ფერს, ლურჯსა ფერს,
პირველად ქმნილსა ფერს
და არ ამქვეყნიურს,
სიყრმითგან ვეტრფოდი.
და ახლაც, როს სისხლი
მაქვს გაციებული,
ვფიცავ მე — არ ვეტრფო
არ ოდენ ფერსა სხვას.
თვალებში მშვენიერს,
ვეტრფი მე ცისა ფერს;
მოსრული იგი ცით
გამოკრთის სიამით.
ფიქრი მე სანატრი
მიმიწევს ცისა ქედს,
რომ ეშხით დამდნარი
შევერთო ლურჯსა ფერს.
მოვკვდები — ვერ ვნახავ
ცრემლსა მე მშობლიურს, —
მის მაცვლად ცა ლურჯი
დამაფრქვევს ცვარს ციურს!
სამარეს ჩემსა როს
გარს ნისლი მოეცვას, —
იგიცა შესწიროს
ციაგმა ლურჯსა ცას!
1841 წ.