Blue, the color of the skies,
Was the first I recognized
Blue, its mystery beguiled
The pure senses of a child.
Even now, when I am close
To my infinite repose,
When my final debts are due,
My devotion is to blue.
Blue — I see a magic spell
In your eyes — those two bluebells;
Their depth is a delight
Like the azure of the tide.
It's the color of my dreams,
Of elusive starry streams,
It has flown around the Earth
Since the moment of her birth.
And my soul will be immersed
In the cyan universe.
When they say the last farewell
To my mundane mortal shell.
Snowflakes fall from hazy skies
Turning into thin blue ice;
It will make a glossy frame
On the tomb around my name.
Цвет небесный, синий цвет,
Полюбил я с малых лет.
В детстве он мне означал
Синеву иных начал.
И теперь, когда достиг
Я вершины дней своих,
В жертву остальным цветам
Голубого не отдам.
Он прекрасен без прикрас.
Это цвет любимых глаз.
Это взгляд бездонный твой,
Напоенный синевой.
Это цвет моей мечты.
Это краска высоты.
В этот голубой раствор
Погружен земной простор.
Это легкий переход
В неизвестность от забот
И от плачущих родных
На похоронах моих.
Это синий негустой
Иней над моей плитой.
Это сизый зимний дым
Мглы над именем моим.
___
ნიკოლოზ ბარათაშვილი
(Nikoloz Baratashvili)
ცისა ფერს, ლურჯსა ფერს,
პირველად ქმნილსა ფერს
და არ ამქვეყნიურს,
სიყრმითგან ვეტრფოდი.
და ახლაც, როს სისხლი
მაქვს გაციებული,
ვფიცავ მე — არ ვეტრფო
არ ოდენ ფერსა სხვას.
თვალებში მშვენიერს,
ვეტრფი მე ცისა ფერს;
მოსრული იგი ცით
გამოკრთის სიამით.
ფიქრი მე სანატრი
მიმიწევს ცისა ქედს,
რომ ეშხით დამდნარი
შევერთო ლურჯსა ფერს.
მოვკვდები — ვერ ვნახავ
ცრემლსა მე მშობლიურს, —
მის მაცვლად ცა ლურჯი
დამაფრქვევს ცვარს ციურს!
სამარეს ჩემსა როს
გარს ნისლი მოეცვას, —
იგიცა შესწიროს
ციაგმა ლურჯსა ცას!
1841 წ.
«(An epigram to a silhoette ) From rooftop to rooftop a rope is tied taut. / Upon it, an acrobat's fame is sought. A stick in his hands, he's at ease, like a scale / The spectators lean, strain their necks, "Will he fail?" The crowds shove, whisper, "Look, look, he might fall..." / The hustl...»
«(Stray hint) Like nebula you were obscured, / A glimmer in the moonlit heights, / In glowing flesh, embodied lure — / You now appear before my sight. Engaged in proper conversation / With a bewildered look I lift / A long, thin hair in hesitation — / Stray hint, which on my shoulde...»
«So? Hot grog or cognac poured to waylay? / From chills to cold - the route is barred. / Through dishes' jingling, music's playing — / The lilac twilight cloaks the bar. As if entombed by thick and solid / And smooth expanse of polished glass, / Light blue aquarium is gorged with stolid...»
«I come undone and any ploy, / Insanity’d be welcome now, / They stroll toward me (by Fate employed) / An armless man with pregnant spouse. An angel hands a lyre to me, / The world turns lucid — crystal glassed, / While they, called up by new marquee, / Will gape at Charlie’s lates...»