Blue, the color of the skies,
Was the first I recognized
Blue, its mystery beguiled
The pure senses of a child.
Even now, when I am close
To my infinite repose,
When my final debts are due,
My devotion is to blue.
Blue — I see a magic spell
In your eyes — those two bluebells;
Their depth is a delight
Like the azure of the tide.
It's the color of my dreams,
Of elusive starry streams,
It has flown around the Earth
Since the moment of her birth.
And my soul will be immersed
In the cyan universe.
When they say the last farewell
To my mundane mortal shell.
Snowflakes fall from hazy skies
Turning into thin blue ice;
It will make a glossy frame
On the tomb around my name.
Цвет небесный, синий цвет,
Полюбил я с малых лет.
В детстве он мне означал
Синеву иных начал.
И теперь, когда достиг
Я вершины дней своих,
В жертву остальным цветам
Голубого не отдам.
Он прекрасен без прикрас.
Это цвет любимых глаз.
Это взгляд бездонный твой,
Напоенный синевой.
Это цвет моей мечты.
Это краска высоты.
В этот голубой раствор
Погружен земной простор.
Это легкий переход
В неизвестность от забот
И от плачущих родных
На похоронах моих.
Это синий негустой
Иней над моей плитой.
Это сизый зимний дым
Мглы над именем моим.
___
ნიკოლოზ ბარათაშვილი
(Nikoloz Baratashvili)
ცისა ფერს, ლურჯსა ფერს,
პირველად ქმნილსა ფერს
და არ ამქვეყნიურს,
სიყრმითგან ვეტრფოდი.
და ახლაც, როს სისხლი
მაქვს გაციებული,
ვფიცავ მე — არ ვეტრფო
არ ოდენ ფერსა სხვას.
თვალებში მშვენიერს,
ვეტრფი მე ცისა ფერს;
მოსრული იგი ცით
გამოკრთის სიამით.
ფიქრი მე სანატრი
მიმიწევს ცისა ქედს,
რომ ეშხით დამდნარი
შევერთო ლურჯსა ფერს.
მოვკვდები — ვერ ვნახავ
ცრემლსა მე მშობლიურს, —
მის მაცვლად ცა ლურჯი
დამაფრქვევს ცვარს ციურს!
სამარეს ჩემსა როს
გარს ნისლი მოეცვას, —
იგიცა შესწიროს
ციაგმა ლურჯსა ცას!
1841 წ.
«Life is tricky with enchanting pathos / That is why it is so powerful, and / It composes its pernicious letters / With its outrageous, rugged hand. / / When I close my eyes I tacitly declare: / Touch your heart and you will plainly see, / Life is fraudulent, but here and there / ...»
«Both this street and this little house / Have been long so familiar to me. / Up the window the blue straws of wires / Are weighed down as they once used to be. / / There've been years of austere contingency / Years of vehement endeavours, too. / I remember my village, my infancy / ...»
«I have left my endeared home, / Getting out of my Russia of blue. / Little grove by the pond will warm / My old mother's sorrow anew. / / Like a golden croaker the moon / Lies prostrate on the water tranquil. / Grizzly hair, like apple-tree bloom, / In my father's beard will spill...»
«Don't you force a smile, girl, tensely, like you do, / The one I"m in love with isn't really you. / / I suppose you know it, and you know it well, / I"m not here to see you but another girl. / / I was passing by, and, well, I didn't care, — / I saw you and wanted just to stop and...»