Van alle winters, stuk voor stuk,
weet ik nog goed de zonnewende,
en elk was enig van geluk,
herhaalde alles wat ik kende.
En heel hun lange, bonte rij
heeft vaste vorm nu aangenomen –
die dagenreeks, uniek, waarbij
de tijd wel lijkt tot staan gekomen.
Ik zie ze alle, klaar als wat:
de winter komt tot halverwege,
de weg wordt nat, de dakgoot spat,
de zon zont, op het ijs gelegen.
Geliefden gaan als in een droom
wat dichter naar elkaar toe zitten,
en in de kruinen van de boom
de nestkast, zwetend van de hitte.
De lome pijlen zijn van slag
te lui als wijzers te bewegen;
dan leven langer is de dag,
de kus een eindeloze zegen.
На протяженье многих зим
Я помню дни солнцеворота,
И каждый был неповторим
И повторялся вновь без счета.
И целая их череда
Составилась мало-помалу —
Тех дней единственных, когда
Нам кажется, что время стало.
Я помню их наперечет:
Зима подходит к середине,
Дороги мокнут, с крыш течет
И солнце греется на льдине.
И любящие, как во сне,
Друг к другу тянутся поспешней,
И на деревьях в вышине
Потеют от тепла скворешни.
И полусонным стрелкам лень
Ворочаться на циферблате,
И дольше века длится день,
И не кончается объятье.