Säteilee aurinko, maa hikoilee ja on
kuin rotkot höperöinä huminoisi.
Väkevin ottein kevät etenee, kuin reipas
karjapiika työssä oisi.
Sulavat lumet, vedet virtaavat, siniset,
hennot suonet maahan johtaa. Elämän
voimaa huuruu navetat, talikon piikit
terveyttä hohtaa.
Ihanat päivät nämä, illat, yöt! Pisarat
rummuttavat ruutuun uupumatta, solisee
räystään jäiset puikkovyöt, purojen uomat
laulaa lakkaamatta.
Ovet on auki lääväin, tallien. Lumessa
kyyhkyt nokkii kuumaa lantaa. Elämän
alku se, kaikkeen syyllinen, väkevän
raikkaan tuoksun ilmaan antaa.
Солнце греет до седьмого пота,
И бушует, одурев, овраг.
Как у дюжей скотницы работа,
Дело у весны кипит в руках.
Чахнет снег и болен малокровьем
В веточках бессильно синих жил.
Но дымится жизнь в хлеву коровьем,
И здоровьем пышут зубья вил.
Эти ночи, эти дни и ночи!
Дробь капелей к середине дня,
Кровельных сосулек худосочье,
Ручейков бессонных болтовня!
Настежь всё, конюшня и коровник.
Голуби в снегу клюют овес,
И всего живитель и виновник —
Пахнет свежим воздухом навоз.