Pois annoin perheeni lähteä,
hajonneet ovat läheiseni. Ja
yksinäisyyden täyttämä nyt
luonto on ja sydämeni.
Nyt vahtitupa jää vain meille.
Ei eksy kenenkään askeleet
sen teille umpeen kasvaneille,
jo polutkin ovat häipyneet.
Ja meihin kahteen suruisesti
nyt seinät hirsiset katsovat,
kun aiomme me avoimesti jo
tuhoon syöksyä molemmat.
Kun kujan otan ja neuletyön sinä,
pian jäävät ne molemmat. Ja tuskin
huomaamme jälkeen yön, milloin
on päättyneet suudelmat.
Ja hurjempina, komeammin
puut lehtenne nyt varistakaa.
Eilistä päivää katkerammin
surunsa tämä päivä jakaa.
Kiintymys, ilo, halu, huuma.
Nyt syyskuun myrskyyn hukutaan.
Kuoleminen tai hulluus kuuma. Nyt
upotaan syksyn kohinaan.
Lailla puitten lehdet riisuvain
vaatteesi heität, kun tulee yö.
Syliini vaivut, ylläsi vain
on silkkiviitta ja tupsuvyö.
Elämä ankeana pysyy, on
taudin tympeä. Tänne jää.
Uljasta mieltä kaunis kysyy.
Se meitä toisiimme yhdistää.
Я дал разъехаться домашним,
Все близкие давно в разброде,
И одиночеством всегдашним
Полно всё в сердце и природе.
И вот я здесь с тобой в сторожке.
В лесу безлюдно и пустынно.
Как в песне, стежки и дорожки
Позаросли наполовину.
Теперь на нас одних с печалью
Глядят бревенчатые стены.
Мы брать преград не обещали,
Мы будем гибнуть откровенно.
Мы сядем в час и встанем в третьем,
Я с книгою, ты с вышиваньем,
И на рассвете не заметим,
Как целоваться перестанем.
Еще пышней и бесшабашней
Шумите, осыпайтесь, листья,
И чашу горечи вчерашней
Сегодняшней тоской превысьте.
Привязанность, влеченье, прелесть!
Рассеемся в сентябрьском шуме!
Заройся вся в осенний шелест!
Замри или ополоумей!
Ты так же сбрасываешь платье,
Как роща сбрасывает листья,
Когда ты падаешь в объятье
В халате с шелковою кистью.
Ты — благо гибельного шага,
Когда житье тошней недуга,
А корень красоты — отвага,
И это тянет нас друг к другу.