Arseni Tarkovski
Leven, leven

Ik geloof niet in voorgevoelens en voortekenen
vrees ik niet. Noch voor laster, noch voor gif
sla ik op de vlucht. In het licht is er geen dood.
Wij zijn allen onsterfelijk. Alles is onsterfelijk. Je
hoeft de dood niet te vrezen, niet op je zeventiende
en ook niet als je zeventig bent. Er is slechts hier en
nu en licht, geen duister en geen dood in dat licht.
Wij zijn allen reeds aan de kust,
en ik ben één van hen, die het net ophalen,
wanneer er een school onsterfelijkheid voorbij
zwemt.

Wanneer je in een huis woont - je huis zal niet
instorten. Elke eeuw daag ik uit,
ik ga er naar binnen en bouw er een huis in.
Daarom zitten jullie kinderen en jullie vrouwen met
mij aan één tafel –
net als je voorouders en je kleinzoon:
De toekomst voltrekt zich in het heden,
en als ik mijn hand ophef,
rusten alle vijf lichtstralen op jou.
Elke dag stutte ik het verleden met m´n eigen
sleutelbeenderen, als met timmerhout,
ik nam de maat van de tijd met landmeetkundige
ketens en liep er dwars doorheen, als ware het de
Oeral.

Ik vermaakte de eeuw naar eigen maat.
Wij liepen naar het Zuiden, stof boven de steppe;
het onkruid walmde; de sprinkhaan danste,
beroerde met z´n voelsprieten de hoefijzers, en
profeteerde, en dreigde met mijn ondergang, als een
monnik. Ik bond mijn lot vast aan het zadel;
en ook nu, in toekomstige tijden,
sta ik als een jongen in de stijgbeugels.

Mijn onsterfelijkheid is mij genoeg,
want mijn bloed stroomt van eeuw tot eeuw.
Ik zou mijn leven willen geven voor een veilige
en warme plek,
als de vliegende naald
mij niet als een draad door de wereld trok.

Henk Roos