Ամեն օր նոր ու անսովոր ես դու,
Ու ես օր-օրի հլու եմ կամքիդ,
Բայց սերդ, հոգիս, դաժանությամբ քո,
Փորձություն է մի կրակ - երկաթի:
Ինձ արգելում ես երգել ու ժպտալ,
Վաղուց է նաև, որ չեմ աղոթում,
Միայն թե մի օր հրաժեշտ չտաս,
Ուրիշ ինչ կուզի, թող լինի կյանքում:
Այդպես, երկրին ու երկինքներին ջինջ
Օտարացել եմ, երգն էլ եմ թարգել,
Կարծես դրախտ ու դժոխքի միջից
Իմ ազատատենչ հոգին ես զավթել:
Ты всегда таинственный и новый.
Я тебе послушней с каждым днём,
Но любовь твоя, о друг суровый,
Испытание железом и огнём.
Запрещаешь петь и улыбаться,
А молиться запретил давно.
Только б мне с тобою не расстаться
Остальное всё равно!
Так, земле и небесам чужая,
Я живу и больше не пою,
Словно ты у ада и у рая
Отнял душу вольную мою.
«Հաճելի է, որ հիվանդ չեք Դուք ինձնով, / Հաճելի է, որ ես Ձեզնով չեմ հիվանդ, / Որ էլ երբեք երկրագունդն այս ծանրահոդ / Չի հեռանա ոտքիս տակից աննկատ... / Հաճելի է ծիծաղելի ...»
«Անպատմելի, նուրբ ու ջինջ կապուտակ... / Խաղաղ է երկիրըս փոթորկից հետո, / Եվ հոգին էլ իմ –մի դաշտ լայնարձակ – / Շնչում է մեղրի ու վարդի հոտով։ Խաղաղվել եմ ես. տարիների...»
«Այլոց բարիքին չնախանձել, / Այսպես ես դու ինձ պատվիրում, Տեր, / Բայց զորության չափն իմ լավ գիտես, / Տենչանքս քնքուշ ինչպե՞ս սանձեմ: / Չեմ ուզում վատը մերձավորիս, / Ն...»
«Չեմ լալիս, կանչում, ափսոսում բնավ, / Ամեն ինչ կանցնի այգու ծաղկի պես։ / Վաղ թառամության ոսկով բռնկված՝ / Էլ երբեք ջահել չեմ լինելու ես։ Եվ դու էլ, սիրտ իմ, ձմռան շու...»