Կծկվել են ձեռքերս սև քողի տակ…
«Ինչո՞ւ ես այսօր այդքան գունատ»։
– Նրանից, որ թախծով տտպահամ
Հարբեցրի նրան վատից էլ վատ։
Ո՞նց մոռանամ։ Նա գնաց ճոճվելով,
Ծռվել էր բերանը տանջալից…
Վազեցի, բազրիքին չդիպչելով,
Մինչ դարպասը նրա ետևից։
Շնչակտուր կանչեցի. «Կատակ էր
Եղածը։ Թե գնաս՝ կմեռնեմ»։
Իսկ նա ժպտաց հանգիստ ու սահմռկուն
Ասաց ինձ. «Մի՛ կանգնիր քամու դեմ»։
Сжала руки под темной вуалью...
«Отчего ты сегодня бледна?» —
Оттого, что я терпкой печалью
Напоила его допьяна.
Как забуду? Он вышел, шатаясь,
Искривился мучительно рот...
Я сбежала, перил не касаясь,
Я бежала за ним до ворот.
Задыхаясь, я крикнула: «Шутка
Все, что было. Уйдешь, я умру».
Улыбнулся спокойно и жутко
И сказал мне: «Не стой на ветру».