Ik wist, ik droom in jou,
'k lag wakker, zo kwam dat.
Een lichtje, vaag en blauw,
verlichtte heel mijn pad.
Je zag een protserig paleis,
heel wit, met tuinen eromheen
het hekwerk bracht je van de wijs,
om elk bordes, van schreeuwend steen.
Op goed geluk liep je maar door,
en dacht: 'Ga voort, gezwind,
je mag niet wakker worden, hoor,
voor je haar eindelijk vindt.'
Een rode poort, de man op wacht.
'Wat moet dat!' riep hij hard.
Toen brak het ijs, het kraakte zacht,
met onder je het diepe zwart.
Het is een meer, dacht jij,
waarin een eiland ligt...
En plots scheen van dichtbij
een vaag en lichtblauw licht.
Je ontwaakte in de wrede dag
en kreunde aan het morgenraam;
daar riep, alsof je mij ook zag,
je luid en duidelijk mijn naam.
Я знала, я снюсь тебе,
Оттого не могла заснуть.
Мутный фонарь голубел
И мне указывал путь.
Ты видел царицын сад,
Затейливый белый дворец
И черный узор оград
У каменных гулких крылец.
Ты шел, не зная пути,
И думал: «Скорей, скорей,
О, только б ее найти,
Не проснуться до встречи с ней».
А сторож у красных ворот
Окликнул тебя: «Куда!»
Хрустел и ломался лед,
Под ногами чернела вода.
«Это озеро, — думал ты, —
На озере есть островок…»
И вдруг из темноты
Поглядел голубой огонек.
В жестком свете скудного дня
Проснувшись, ты застонал
И в первый раз меня
По имени громко назвал.